सर्वप्रथम त नमस्कार,
मेरो नाम महेन्द्र गौतम, मेरो जन्म गुल्मी जिल्लाको अर्खले गा वि स वडा नं. ६ (हाल रे न पा ४) मा बुवा केशवराज गौतम र आमा गौरी गौतमको कान्छो सन्तानको रुपमा भएको हो । म चाहि बाल्यकालमा त्यति नबोल्ने आफ्नो नजिकको दुई चार जना साथीभाईसँग मात्र बोल्ने, ऊनीहरुसँग मात्र घुलमिल हुने खालको र लाजको पोको नै थिए भन्दा हुन्छ - मतलव अति नै लजाउथे । मेरो ३ दाजु र ३ दिदीहरु हुनुहुन्छ । मेरो प्रारम्भिक शिक्षा गाऊकै बुध्द प्राथमिक विध्दालयमा भएको हो । त्यहाँ मैले कक्षा ५ सम्म पढें त्यसपछि ६ देखि ८ सम्म चाहि गुल्मीको सबैभन्दा पुरानो स्कुल महेन्द्र मा. वि. मा पढे अनि ९ र १० चाहि तम्घासकै निजि स्कुल अर्जुन आवाशिय मा. वी. मा पढेको हुँ र एस एल सी पनि त्यहि देखि पास गरेको हुँ । पढाईमा चाहि एभरेज स्टुडेन्ट थिए, तर मैले स्कुलका कुनै पनि प्रतियोगितामा कहिल्यै पनि भाग लिईन किनकी मैले अघि नै भनिसके म अति नै लजालु थिए भनेर । सोहिकारण अलि डराऊथे अगाडि आऊन नै, अब त्यस्तो मान्छेले कसरी भाग लेला र हैन?
एस एल सि दिएपछि चाहि म काठमाडौं आए मेरो दाजुहरु सबै यतै हुनुहुन्थ्यो । विस्तारै रिजल्ट पनि आयो प्रथम श्रेणीमा पास पनि भए र यतै बस्ने अनि म्यानेजमेन्ट लिएर पढ्ने घरसल्लाह भयो र सोहि अनुसार कक्षा ११ मा नयाँ बानेश्वरको नोवेल एकेडेमीमा भर्ना भए । ११, १२ पास पनि त्यहिबाट गरे र त्यसपछि घरमा विदेश पढ्न जाने भन्ने कुरा भयो अनि IELTS पढे र बाहिरको तयारीमा लागे । बाहिरको तयारीमा लाग्दा चाहि यहाँ पनि भर्ना भईएन बाहिर जाने कुरा पनि के के मिलेन त्यो पनि सफल भएन । पढाई पनि एक वर्ष ग्याप भयो र त्यो ग्यापमा काम पनि थिएन, अनि मेरो माईलो दाजु खुमानन्द गौतम जो गितकार पनि हुनुहुन्छ ऊहाँले केक कुकिजको व्यापार गर्नुहुन्थ्यो मैले पनि त्यहि सघाऊन थाले । विस्तारै दिन बित्दै गए र नयाँ भर्ना शुरु भयो, मलाई पढ्ने पटक्कै मन थिएन किनकी एक त ग्याप पढने बानी गईसक्या थियो अर्को नेपालको शिक्षा वुर्जुवा लाग्थ्यो प्राक्टिकल लाईफमा युजलेस र साथसाथै मैले पढेर डिग्री लिएर जागिर खाने सोच कहिल्यै बनाईन । मेरो मनमा चाहि सडकमा नै किन नहोस काम आफ्नै गर्नपर्छ भन्ने भावना थियो र पनि घरको करले पशुपती क्याम्पसमा भर्ना भएर वि वि एस पढ्न थाले । दोस्रो वर्षको सम्म परिक्षा पनि दिए त्यहि समयमा कता कता बाट शंकर दाईको कल्चरमा डान्स सिक्न पुगे । विस्तारै शंकर दाई र म एकदम नजिक पनि भयौं । दाईले हेन्डसम छौं भिडियो खेल्नुपर्छ भन्नहुन्थ्यो म केहि बोल्दिनथे । मैले त्यता सोचेको पनि थिईन र गर्न सक्छु होला जस्तो पनि लाग्दैनथ्यो । समय अघि बढ्दै गयो शंकर दाईले भिडियो पनि गराउनु भयो । काम राम्रो छ भन्ने कुरा आयो तर म मार्क भईन मतलव अफर चाहि आएन । लगभग ७, ८ वटा गित गर्या थिए होला तर सबै भिसिडीमा आऊने गित मात्र टिभीमा नबज्ने । त्यतिबेला भिसिडी निकाल्ने चलन थियो र एल्वमको बि साईडको गितको भिडियो चाहि भिसिडी भर्नको लागि मात्र गरिन्थ्यो । म तिनै भिडियोमा परे । घरमा पनि आफ्नो काम छोडेर यत्ति धेरै हिडिसकिस खोई तेरो कहि कतै केहि आऊन्न अब केहि हुनेवाला छैन भन्ने कुरा हुन थाल्यो । त्यो समयमा मलाई नि हो कि क्या हो जस्तो पनि लाग्यो र हल्का मानसिक तनाव पनि भएको थियो तर मैले यो कुरा कसैलाई भनिन । समयक्रम सँगै गितकार/संगितकार करन न्यौपाने निर्देशक/मोडल शिवन पोखरेल हामी मिल्ने साथी भईसकेका थियौं । करन न्यौपानेको अलि ग्याप भएको रहेछ गित संगित क्षेत्रमा एलवम गर्ने कुरा गर्नुभयो । एउटा आफ्नै शब्द संगित गर्ने अर्को अरुको शब्द संगित राख्ने भन्नु भयो र शिव हमालको शब्द संगितमा 'थाहा पाए विहे गर्दैछौं...' भन्ने गित रेकर्ड भएर भिडियो भयो जसमा मैले अभिनय गरे निर्देशन चाहि शिवन पोखरेलले गर्नुभयो । त्यो गितबाट म हल्का नोटिस भए । त्यो गित टिभीमा पनि राम्रै बज्यो । सोहि समयमा एकनारायण भण्डारी र विनोद बजुरालीले भर्खर रेकर्डिंग स्टुडियो शुरु गर्नु भएको थियो । मेरो पनि हल्का चिनजान भईसकेको थियो, विनोद बाजुरालीले मेरो काम नोटिस गर्नु भएको रहेछ र एकनारायण सरको नयाँ गितलाई यो केटा फिट हुन्छ भनेर एक सरलाई भन्नुभएछ । एक सरले पनि मलाई विश्वास गरेर आफ्नो महत्वकांछी गितमा म नयां नै भए नि अवसर दिनुभयो । र त्यो गित त्यो वर्षमा सर्वाधिक हिट पनि भयो । जसको निर्देशन बाबुराजा के.सी. 'ऊज्जल' ले गर्नु भएको थियो । त्यो गित गरेपछि मैले पछि फर्केर हेर्नुपर्या छैन, जुन गित थियो :
'मैले मन पराएको छु...
नजलाए सो मुटु मलामी यहि मुटुमा मायालाई सजाएको छु ।'
'मैले मन पराएको छु...
नजलाए सो मुटु मलामी यहि मुटुमा मायालाई सजाएको छु ।'
आयो अब गाएक बन्ने कुरा - म भिडियोमा खेल्ने कलाकार भए पनि मेरा मिल्ने साथीहरु धेरै गितकार संगितकार र गाएक पनि हुनुहुन्छ । गितकार संगितकार करन न्यौपाने र एकनारायण भण्डारी त अझै धेरै नै नजिक हुनुहुन्छ र हामी धेरै जसो सँगै पनि हुन्छौं । उहाँहरुले संगित गर्दा म सँगै भएको बेलामा मैले पनि गित समाऊथे अनि स्वर राम्रो छ भन्ने कुरा पनि गर्नु हुन्थ्यो । ऊहाँहरुले सोहि क्रम बढ्दै जाँदा एकदिन करन न्यौपानेले गित रेकर्ड गरौं राम्रो भएन भने अरुलाई दिऊला भन्नुभयो । अनि वहांकै शब्द संगितमा एऊटा आधुनिक गित संगित संसोजन गरेर रेकर्ड गर्यौं । तर त्यो गित मैले आफै सुन्दा पनि आफैलाई स्वर शुट भएजस्तो लागेन । अब मलाई नै मन नपरे पछि अरुले झन के मन पराउलान भनेर त्यो गित मैले रिलिज नै गरिन । तर एउटा गित त गाउनै पर्यो भन्ने भावना मनमा आईसक्या थियो । सोहि क्रममा करन न्यौपानेलाई 'रुन्छ यो मन...' भन्ने गित फुर्या रहेछ त्यो चाहि मलाई शुट हुन्छ भन्ने कुरा भयो । र अघिल्लो जस्तै गरी रेकर्ड गर्यौं अनि एकनारायण भण्डारी लगाएत अग्रज कलाकारलाई सुनाए, राम्रो छ भन्ने प्रतिक्रिया पाए पछि रिलिज गरे । गाएनमा पनि रेसपोन्स राम्रै आयो । फेरि एकनारायण भण्डारीको शब्द/संगितमा लोकगित 'झिल्के' गरे । अघिल्लो भन्दा पनि धेरै मन पराईदिनुभयो । त्यहि हौसलाले अहिले फेरि एकनारायण सरकै शब्द/संगितमा भर्खरै पन्चेबाजाको गित 'पन्चेबाजा घुन्न' पनि निकालेको छु । यो गीतलाइ पनि सबैले मन पराइदिनु भएको छ । अब नयाँ वर्ष तिर अलि फरक खालको गित गर्ने सोच बनाएको छु । हेर्दै जाऊ के हुन्छ, भोलि कस्ले देख्या छ र !
